2. Samenvatting:

Deel I   (hoofdstuk 1-33)
Aaron leeft met zijn ouders in een eenvoudig flatje in Vlaardingen (het naamloze gat). Zijn moeder vindt dat hij beter niet geboren was en zijn in de haven werkende vader is een eenvoudige ziel. Aaron noemt hem papa Leeuw. Maar Papa leeuw maakt het leven van zijn zoon niet eenvoudig als hij op een avond een man doodslaat. Hij wordt opgepakt en tot vijf jaar gevangenisstraf veroordeeld. Aaron weet niet wie de man is. Zijn moeder moet het daarna alleen zien te rooien en dat is  niet gemakkelijk. Aaron is elf jaar. Zijn moeder gaat 's avonds uit (andere mannen?) en hij zoekt zijn vertier op straat en in de snackbar. Hij heeft een aardige Citotoets gemaakt  en wil graag naar de Mavo op het Casimir; zijn juf vindt de LTS meer dan genoeg.
Aaron heeft een leeg leven: hij mist zijn vader en hij bezoekt hem een enkele keer in de gevangenis in Scheveningen. Hij heeft intussen inleidende seksoefeningen met zijn buurmeisje Olivia. Er is geen sprake van liefde  maar meer een sekservaring  uit verveling en troost. Op straat heeft hij een negervriendje Gerald bij wie hij mag thuiskomen. Toch worden hij en zijn vriend enkele keren lastig gevallen. Gerald gaat dan op kickboksles. Hij redt zich op school met vechten en Aaron helpt hem. Het schoolhoofd is er niet blij mee. In zijn vrije tijd gaat Aaron helpen in een dierenasiel en hij vat genegenheid op voor een afgedankte en valse pitbull Otis, die echter wel naar hem luistert. Hij gaat vaak met de hond wandelen, ook zonder lijn.

Met Olivia's ouders gaat het ook niet goed: de vader slaat de moeder. Bep komt klagen bij Aarons moeder Jo en ze gaan later scheiden. Aarons oma is ziek: ze heeft kanker en ze overlijdt aan het einde van deel I. Zijn opa is vaak op zee en Aaron hoort mooie verhalen over mooie vrouwen (bloemen). 's nachts kan Aaron moeilijk slapen omdat hij beelden ziet : hij schrijft ze als verhalen op in schriften die hij verbergt.

Deel II (hoofdstuk 34-52)
Van zijn moeder hoort Aaron dat zijn vader niet alleen iemand heeft doodgeslagen, maar dat hij ook illegaal bedorven vlees vervoerde. De hoge bazen blijven echter buiten schot. Op straat gaan de jongens wiet roken, vooral Simon handelt erin. Aaron doet er niet aan mee. Hij wordt wel een hangjongere. Zijn moeder gaat met buurvrouw Bep op stap dates. Hij bezoekt  zijn vader nauwelijks meer, maar leest wel de brieven die hij aan hem en zijn moeder schrijft. In één ervan leest hij dat hij al geboren was, voordat zijn vader Jo leerde kennen. Wie was dan zijn echte vader?

Na een bezoek aan zijn vader gaat hij met Otis de pitbull lopen. Hij wordt weer eens afgetuigd door jongens met wie hij al eens heeft geknokt. Hij raakt flink gewond, maar Otis springt voor hem in de bres en naar het been van een aanvaller. Aaron moet naar het ziekenhuis en Otis wordt afgemaakt.
Arturo de leermeester kickboksen van Gerald wil dan dat Aaron ook komt boksen. Hij wil van hem een kampioen maken. Aaron  doet het omdat zijn moeder helemaal radeloos wordt vanwege de armoede. Ze kunnen nauwelijks rondkomen en Aaron kan later misschien veel geld verdienen.  

Deel III (hoofdstuk 53-68)
Aaron Bachman verandert. Hij wordt een fanatieke bokser en hij gaat beter zijn best doen op school. Hij is inmiddels zeventien jaar en heeft zijn Mavo-diploma gehaald. Op school was er maar één leraar die aandacht aan hem besteedde: muziekleraar Broere die hem ook boeken geeft. Hij wordt een soort) vervangend vaderfiguur. Zijn oom Mart komt hem helaas duidelijk maken dat hij een bastaardkind is. Hij bezoekt nog een keer zijn vader die excuus aanbiedt "voor alles . Hij komt binnenkort vrij, maar hij keert niet terug naar Aaron en z’n moeder. Hij verlaat de gevangenis en gaat meteen met een andere vrouw: Leonora samenwonen in een caravan. Jo is woedend.  

Aaron laat zich inschrijven bij het arbeidsbureau. Hij is echter ook een prijsvechter geworden en wint alvast kleine wedstrijden om geld. Zijn leermeester is Art, die ook als een soort vader voor hem is: maar dan op het gebied van het vechten (het zwaard) zoals Broere een vader voor hem is bij het schrijven (de pen). Ook correspondeert hij met zijn in Japan verblijvende opa, die hem ook wijze raad geeft. Hij gaat een keer in Rotterdam langs zijn vader en leraar Broere en die laatste vertelt hem hoe de ware kunstenaar is. Van zijn vader met zijn nieuwe vrouw baalt Aaron enorm. Hij gaat op bokstournee. Zijn moeder schrikt er wel van: ze blijft alleen achter.

Deel IV (hoofdstuk 69-110)
Aaron gaat met zijn teamgenoten en Art naar Bangkok om te trainen. Hij ontmoet er  bijzondere mensen. Na afloop van het trainingskamp belt hij met zijn moeder: ze hebben longkanker bij haar ontdekt. Ze voelt zich weer door het leven in de steek gelaten.
Hij begint zijn tournee in Parijs waar hij de lieve masseuse Nadine Marceau, een Nederlandse gastvrouw, ontmoet. Na zijn mooie overwinning op de Franse kampioen versiert hij haar en ze wil mee terug naar Nederland. Hij gaat zich nu bezinnen op zijn leven: wil hogerop: gaat havo doen, want Nadine studeert ook. Moeder heeft grote schulden gemaakt, maar ze wil niet financieel geholpen worden door Aaron die geld heeft verdiend met boksen. Ze moet worden geopereerd.
Aaron is bang voor de liefde om zich helemaal te geven en Nadine vertrekt daarom weer naar Parijs. Aaron mag gaan vechten in New York. Maar hij verliest de titel omdat hij er niet bij is met zijn hoofd: tijdens de finale van het gevecht denkt hij aan de strijd van zijn moeder. Hij wil daarna het liefst niet meer boksen. 
Als hij weer thuis is, is Nadine nog steeds niet terug uit Parijs. Hij heeft spijt van zijn gedrag.  Met zijn simpele neef Edwin gaat hij op de motor naar Hoek van Holland. Op de terugweg zien ze bij hoge snelheid een bord met wegopbreking over het hoofd en knallen er vol op. Aaron ziet schimmen en beelden: het monster van zijn vroegere jeugd blijkt nu dus de motor van Edwin te zijn. Het verhaal is rond.  Hij heeft o.a. gebroken rugwervels en hij wordt met grote moeite opgelapt. Z’n Moeder komt hem nu alles vertellen over zijn bio-vader: dat was namelijk de man die door zijn stiefvader Leen is doodgeslagen. Hij wilde foto's tonen aan zijn zoon en dat wilde Leen niet.
Aaron moet revalideren en opnieuw leren lopen. Zijn loopbaan als kickbokser is voorbij. Art wil hem graag als trainer een baan aanbieden. Nadine komt hem uit het ziekenhuis ophalen. Ze komen weer bij elkaar. Ze gaan naar het huis van zijn moeder die aan de chemo is. Daar staat een doos die zijn opa vanuit Japan heeft gestuurd. Aaron had hem één schrift met verhalen toegestuurd. Zijn opa vindt dat hij goed kan vertellen en heeft een tweedehands schrijfmachine van Duitse makelij opgestuurd. Aaron zal moeten gaan schrijven (de pen) nu het vechten (het zwaard) niet langer kan. Dat besluit Aaron ook te doen.

Bron: https://www.scholieren.com/verslag/zekerwetengoed/alleen-met-de-goden-alex-boogers
(maar lichtelijk aangepast)

3.Verhaal analyse

Titelverklaring:
Alex Boogers verzint bij zijn romans vaak originele titels. Hij verstopt die bovendien nog wel eens onopvallend in de tekst. In dit boek komt de titel een aantal letterlijk genoemd, op pagina 298 en 395. Op blz. 298 beschrijft Aaron een gesprek met zijn muziekleraar Broere. Die verdedigt kunstenaars als mensen met ballen die tegen de stroom kunnen ingaan. ("Het maakt niet uit waar ze belanden, wie ze onderweg verliezen en hoe verlaten en onbegaanbaar die weg is. Ze voelen zich nooit eenzaam, want ze zijn alleen met de goden door wie ze hun leven werden geplaagd en getreiterd met al hun schimmen, beelden, woorden en ideeën, maar nu durven ze zich er eindelijk aan over te geven, en ze doen het zonder spijt of angst. Ze doen het omdat ze weten, met al hun twijfels en onzekerheden, dat er niets anders op zit.)

Dit citaat is tevens het credo van Aaron Bachman en Alex Boogers: het verhaal dat hun dwars zit, moest er uit.
+ In het interview wat ik met hem heb gehad benoemde hij dit feit ook weer eens. Dat wanneer hij een verhaal had/heeft dat het er gwn uit moest/moet. Maar dit belabberde zijn ervaring als schrijver echter niet… dit was gwn zijn talent en hij vond het erg leuk, en het feit dat verhalen eruit moesten waren niet heel erg voor hem. In Alleen met de goden is dit dus ook het geval daar krijgt Aaron ook te maken met de schimmen en verhalen in zijn hoofd die er gwn uit moeten en dit is dus hetzelfde als bij Alex Boogers.

4. Motto’s:
Het motto van het hele boek is:
"If there is light, it will find you."(Charles Bukowski)
Als er ergens een sprankje licht te zien is, dan zal het je weten te vinden. Dat is in feite een hoopvolle boodschap die de schrijver voor zijn personage in petto heeft. Aaron weet zijn nare verleden te overwinnen door fanatiek te gaan sporten als kickbokser en naam in die sport te maken en ook  door de pen te hanteren. Hij is uiteindelijk van een dubbeltje toch een kwartje geworden.
+ Dit lijkt ook te gebeuren met Otis. Maar jammer genoeg wordt dit toch afgekapt wanneer Otis word afgemaakt.
+Een aantal dingen die echt lichtjes in Aarons leven zijn, zijn de brieven van zijn opa maar ook Broere en de liefde van Nadine (zeker wanneer ze helemaal aan het einde naar Aaron terug komt nadat hij zijn verschrikkelijke ongeluk heeft gehad.)

Daarnaast heeft elk deel van het boek een eigen motto.
Deel 1: 'I was God's most miserable creature, forced even to torturing myself. Surely upon this earth no grief was greater than mine' (John Fante).
In het eerste deel is het gevoelen dat het meest bij Aaron opspeelt is machteloosheid. Vooral machteloosheid op het gebied
Aan dit motto kan je zien hoe machteloos en miserabel Aaron zich voelde. In dit deel van het boek wordt ook ingegaan op de oorzaken voor dit gevoel dat Aaron heeft. ​
+Ik denk ook dat dit motto naar Otis verwijst. In dit deel van het boek ontmoet Aaron Otis. Otis wordt dan nog door iedereen gezien als een lelijk monster waar je ver vandaan moet blijven.

Het tweede motto is: 'It is said the warrior's is the twofold Way of pen and sword, and he should have a taste for both Ways' (Miyamoto Musashi).  Hier gaat het over de combinatie van het schrijven en het boksen. Deze combinatie is een groot deel van Aaron zijn leven. ​Deze combinatie krijgt hij eigenlijk mee van zijn opa die hem over Japanse vechters (“warriors”) verteld die zo leven of hebben geleefd, en hier vind hij veel steun in.

Het derde motto is: 'Do not pray for an easy life, pray for the strength to endure a difficult one' (Bruce Lee). Ook al gaat het hier, net als in het eerste motto, over een zwaar leven, wordt het hier op een veel positievere manier benaderd. Dit laat zien dat Aaron al is gegroeid.

+Ik vind dit een heel goed geplaatst motto want voor mijn gevoel is Aaron in de eerste twee doelen echt nog bezig met opkrabbelen van elke keer neergetrapt worden door “het leven” eigenlijk. Maar in dit deel ga je eindelijk echt zien hoeveel hij is gegroeid en komt er eigenlijk ineens echt hoop voor hem. Het voelt een beetje alsof hij in dit deel eindelijk rechtop kan gaan lopen in plaats van gebogen onder het gewicht van de wereld en zichzelf. Het is niet zo dat ineens alles goedkomt in dit deel en hij zich helemaal top voelt hij worstelt nog steeds met veel dingen maar hier ontstaat er hoop.
+In het interview vroeg Chimène of Alex zelf ook volgens dit motto leefde. En hij vertelde dat dat inderdaad heel erg het geval was. Hij vind het onzin als je altijd maar blijft hopen op een makkelijk leven met vel vrienden, veel geld en een hoop gemak. Je kan veel beter bidden voor het feit dat je sterk genoeg bent om de lastige tijden die je gaat meemaken door te komen.

Het vierde motto is: ‘Nobody really knows or understands and nobody had ever said the secret. The secret is that it is poetry written into prose and it is the hardest of all things to do' (Ernest Hemingway). Dit motto verwijt naar het feit dat het schrijver zijn heel lastig is. Dit is heel duidelijk bij Aaron te zien. Hij wil in het begin liever alle beelden die hij ziet wegstoppen en afsluiten. Maar zeker in dit laatste deel lukt het hem toch om van dit idee los te breken. Hij gaat alsnog niet rond strooien met zijn volgeschreven schriften maar hij stuurt een van zijn schriften naar zijn opa met de hoop dat zijn opa het goed vind. En volgens mij vind Aaron dat zijn hoop een beetje misplaatst is maar wanneer zijn opa hem een schrijfmachine stuurt valt alles wel een beetje op z’n plek bij Aaron (ieder geval dat gevoel kreeg ik).

Alle vier de motto’s samen verwijzen ook weer terug op het motto dat voor het gehele boek geld. De vier motto’s geven weer wat voor een enorme groei Aaron doormaakt in zijn leven. En ookal had hij in het begin zo’n verschrikkelijk zwaar leven hij blijft lichtpuntjes vinden en hoe verder in het boek hoer meer. In het laatste deel wordt hier natuurlijk wel een aanslag op gedaan wanneer hij het ongeluk krijgt maar dat toch heeft ook goede gevolgen, zijn moeder verteld hem veel over hoe het is gegaan en hoe erg het haar allemaal spijt en Nadine komt terug.

5. Tijd en ruimte:

Het is niet zeker tussen welke tijden het boek zich afspeelt maar het speelt zich zeker af tussen de levensjaren 11 tot 23 van Aaron Bachman. Er worden in het verhaal Flash backs gebruikt alleen is het een flashback naar eerder in het verhaal dus heb je het al gelezen.  Het speelt zich af in de schaduw van Rotterdam (Vlaardingen), Rotterdam, Scheveningen en ook op verschillende plekken waar Aaron boks gevechten heeft zoals Frankrijk en Amerika.

+Bij verhalen vind ik soms de flashbacks moeilijk te onderscheiden maar dat was in dit boek niet het geval. De flashbacks ondersteunde de gevoelens en gedachten van Aaron vooral tijdens gevechten. Tijdens het grote gevecht in Frankrijk waar hij wereldkampioen wordt is dit heel erg te zien. Dit was dan ook zeker een van de (als het niet de) favoriete hoofdstukken. Tijdens dit gevecht krijgt Aaron het heel zwaar maar door zijn hoofd gaan hele andere dingen dan het gevecht hij denkt aan zijn moeder het leven wat achter hem ligt. In zijn hoofd vergeeft hij dan ook een soort van zijn moeder wat hem weer helpt om de kracht te vinden om door te gaan met het gevecht.

Bron: https://www.scholieren.com/verslag/boekverslag-nederlands-alleen-met-de-goden-door-alex-boogers  (en op sommige punten aangepast)

6. Vertelinstantie:

Het verhaal wordt verteld door middel van een ik-persoon, Aaron Bachman. Dit wordt al duidelijk gemaakt in de eerste zin van het boek: “De eerste keer dat mijn moeder merkte dat ik ’s nachts niet kon slapen…” en later op de zelfde pagina: “Ik was negen jaar, knipte het licht….”

+ Zelf vind ik deze vertelwijze heel fijn. OP deze manier krijg je heel veel mee over de ontwikkeling van de hoofdpersoon omdat je zijn gedachtes en emoties mee krijgt. Zeker in dit boek is dit een heel erg belangrijk onderdeel, want het onderbouwd heel goed de acties van Aaron, alhoewel je zonder de gedachtes ook wel een beetje kan gokken naar zijn motieven is alles nu heel duidelijk en leef je echt heel erg mee.

7. Personages:

Aaron Bachman:
Aaron komt uit een zwak sociaal milieu. De band met zijn vader is goed (Papa leeuw) totdat zijn vader iemand doodslaat en in de gevangenis behandelt. Hij hangt wat op straat met vriendjes en hij doodt de verveling thuis met het uitoefenen van seks met zijn buurmeisje Olivia. Zijn moeder zegt vaak dat ze had gewild dat hij niet geboren was. Op school gaat het ook niet zo geweldig, maar Aaron wil per se naar de mavo. Het gaat niet zo goed; de leraren besteden weinig aandacht hem, behalve muziekleraar Broere. Die wijst hem de weg naar de literatuur. In zijn vrije tijd is Aaron in het dierenasiel te vinden, waar hij een band opbouwt met Otis. Als hij het dier kwijt raakt, omdat het afgemaakt moet worden vanwege een bijtincident waarbij de hond hem te hulp komt, is hij eerst even radeloos. Dan ontfermt de kickboksleraar Arturo zich over hem en hij wordt fanatiek. Hij snapt dat hij geld kan verdienen met deze sport en hij vecht zich naar de top. Zijn opa is ook al een plaatsvervanger van zijn vader. Die schrijft hem brieven uit Japan en vertelt hem over de samoeraivechters. Alex leert ook de ware liefde kennen via Nadine Marceau, al is hij nog niet rijp voor een vaste relatie. Hij verliest een titelgevecht in Amerika, mede omdat hij tijdens het gevecht teveel met zijn gedachten bij zijn moeder is die intussen aan longkanker lijdt. Hij heeft ook gehoord dat zijn vader Leen niet zijn biologische vader is, maar die is juist door zijn stiefvader doodgeslagen. Terug in Nederland na zijn verloren titelgevecht gaat hij op zoek naar Nadine, die echter in Parijs zit. Na een zwaar motorongeval breekt hij wervels en verschuiven er een aantal, maar ook daar vecht hij zich doorheen. Eenmaal uit het ziekenhuis krijgt hij een schrijfmachine van zijn opa toegestuurd. Hij moet het zwaard laten vallen, maar kan wel de pen gebruiken. (Van klein jongetje uit de achterbuurt naar een ware man).

Arturo:
Art is Aaron’s kickboksleraar die hem naar de top brengt. Hij gelooft in Aaron en wijst hem de weg in het leven door zijn vechtersmentaliteit te stimuleren. Hij is zo'n substituut-vader die jongens zoeken als hun eigen vader (in dit geval zelfs twee keer) onbereikbaar is geworden. Art leidt hem niet alleen naar de top ook stimuleerd hij aaron om weer naar school te gaan en zijn diploma te halen zodat hij ook nog wat anders kan doen omdat hij ziet dat er meer in Aaron zit dan alleen de hersens van andere inslaan.

Broere:
De muziekleraar van het Casimir is ook zo'n substituut-vader voor Aaron. Hij stimuleert de interesse van Aaron voor de kunst (literatuur). De weg voor een schrijver is erg moeizaam. Die moet het vaak in zijn eentje opknappen (maar ook alleen met de goden). Aaron zoekt Broere op in Rotterdam en hij is dan meer een vader voor hem dan Leen die hij daarna bezoekt en die hij boos achterlaat.
+ Alex Boogers vertelde ons in het interview dat hij Broere aan Aaron heeft gegeven omdat hij zelf niet zo iemand in zijn leven had. Hij wilde Aaron wel zo’n vaderfiguur, iemand die in hem gelooft en stimuleert geven omdat hij het o erg heeft gemist in zijn eigen leven.

Leen Bachman (ookwel papa Leeuw):
Leen heeft destijds Jo uit de penarie geholpen. Ze was zwanger van een student die na zijn daad de benen had genomen. Hij wordt nauwelijks geaccepteerd door de familie van Jo. Hij slaat zijn concurrent-vader die na jaren weer mooi komt spelen neer en per ongeluk dood. Daardoor komt hij in de gevangenis terecht. Hij neemt het niet zo nauw met allerlei huwelijkse regels en hij besluit niet meer terug te gaan naar huis maar een andere vrouw te nemen. Dat neemt Aaron hem kwalijk. Na een bezoek in Rotterdam keert hij niet meer terug naar Leen en Leonora.

+Aaron heeft het hier heel moeilijk mee en verliest eigenlijk alle hoop die hij in zijn vader had toen hij klein was, want toen was het PAPA LEEUW die hem vertelde “wie is hier tijgerwelp? Jij! We moeten brullen! Hoor je me? Je moet brullen! Er zit iets anders op! We zitten in de brulbusiness, jij en ik. En of ik er nu ben of niet, je moet van je laten horen. Je moet grommen. Je bent een Bachman en moet niet over je heen laten lopen, hoor je me?” Dit idee lijkt middenin het boek te verdwijnen bij Lee zelf. Maar aan het einde wanneer hij naar Aaron gaar na het ongeluk lijkt hier (deze instelling) weer iets terig te komen.

Opa:
De opa van Aaron van moeders kant is een zeeman. Hij heeft ook zo'n avontuurlijke geest en kan niet tegen het gezeik thuis. Hij lijkt weinig last te ondervinden van de dood van zijn vrouw en gaat weer snel naar Japan, waar hij snel een nieuwe vriendin tegen het lijf loopt. Van uit Japan stuurt hij brieven naar Aaron en hij wijst hem op de kwaliteiten van de samoeraivechters. Hij stimuleert Aaron wel daarmee het schrijftalent van Aaron. Ook geeft hij een essentieel cadeau: een mooie Erika schrijfmachine. Daarop zal Aaron zijn verhaal over zijn jeugd en puberteit gaan tikken.
+Opa is een enorme steun voor Aaron in moeilijke tijden en zijn brieven zijn af en toe de enige lichtpuntjes in zijn leven.

moeder Jo:
In het begin van de roman scheldt Jo erg veel op Aaron. Ze wenste dat hij nooit geboren was. Later wordt het de lezer duidelijk waarom ze zo reageert. Ze heeft het zwaar als haar man in de gevangenis zit en zij vrijwel geen geld heeft om rond te komen. Ze gaat Leen bezoeken maar als dank voor alles, gaat hij niet meer terug, maar zoek een nieuwe vriendin. Later wordt de relatie tussen Jo en Aaron toch wat beter. Helaas krijgt ze longkanker. Wanneer Aaron in de ring staat voor een belangrijk titelgevecht, moet hij steeds aan de moeilijkheden van zijn moeder denken en hij verliest o.a. daardoor. Jo komt hem trouw opzoeken in het ziekenhuis waar hij revalideert voor zijn gebroken rugwervels.

+Ik had in het begin heel erg veel moeite met het personage Jo, ik ontwikkelde bijna een afschuw voor haar. Want wat voor een monster zou zo voor haar kind zorgen, bij schelden bleef het niet ze sloeg ook vaak genoeg op Aaron in. Hoe verder het boek verloopt hoe meer respect je voor haar krijgt en hoe meer je gaat zien waar het allemaal vandaan komt. Maar ik vind het wel heel knap van Aaron hoe hij haar toch ook keer op keer weer kan vergeven na alles wat hij haar heeft aangedaan toen hij alleen maar een beetje wilde helpen.
Aan het einde van het verhaal was ik wel een beetje verwacht van de vrij plotselinge omslag van Jo. Wanneer Aaron in het ziekenhuid ligt na zijn ongeluk komt Jo vaak naar hem toe en verteld hem hoe moeilijk ze het heeft gehad en waar haar gedrag dus vandaan komt/kwam. Dit was een enorme verandering in vergelijking met Jo in de rest van het boek waar ze alleen maar schreeuwt en scheld. Maar ik kan het ook wel enigszins plaatsen aangezien veel mensen ook zo reageren wanneer er iets ergs gebeurt zoals dit omdat ze zich dan ineens realiseren hoe veel ze kunnen verliezen.

Otis:
Otis is een vechters pitbull die in het asiel zit waar Aaron gaat werken. Hij is een verschoppeling die eigenlijk maar een lot heeft en dat is afgemaakt worden, in het asiel zit hij afgezonderd en heeft geen kans op adoptie omdat hij lelijk en agressief is. Aaron wordt echter closer met hem en weet zijn vertrouwen te winnen. Aaron gaat vaak voor hem zorgen en de twee worden heel close. Maar wanneer Aaron op een dag met hem gaat lopen en een groep jongens Aaron aanvallen en Otis hem verdedigd, wordt Otis toch afgemaakt. Dit is een heeeeeeel erg zwaar moment voor Aaron en hij verliest dan ook (tijdelijk) alle hoop.

+ In het interview heb ik gevraagd of Otis inderdaad symbool stond voor eigenlijk de groei die Aaron zelf doormaakt, de kracht die hij toch vind en zichzelf door het leven vecht. Alex vertelde mij echter dat het meer symbool stond voor het feit dat het heel moeilijk is om van je achtergrond los te breken en het is dan ook een tegenstelling met Aaron die het uiteindelijk we (soort van) lukt.

8. Eindoordeel:

Nou ik denk dat het wel duidelijk is dat ik een grote fan ben van dit boek gezien de lengte van dit “boekverslag”. Alles in het boek klopt gewoon, maar het is niet zo’n ingewikkeld boek waar over elke zin perfect is nagedacht. Dit is heel prettig het doorbreekt de standaard van Nederlandse literatuur. Dit boek heeft er voor gezorgd dat Chimène en ik het voor elkaar hebben gekregen dat we twee boeken van een schrijver mogen lezen in plaats van één. En er zal dan ook snel genoeg een tweede boek van Alex Boogers op deze website verschijnen.
En ik geef dit boek dan ook volledig terecht ☆☆☆☆☆.

9. Schrijf een of meer gedichten bij het boek:

Everyone who fights, fights for something.
If this is a someone or a something doesn’t matter.
The only thing that matters is that the something they are fighting for keeps them from siting silent and watch their world fall apart.
It keeps them from not trying to change the things that seem unchangeable.
It gives them the power and motivation to keep fighting.

When in a dark place the smallest light looks like the brightest.
When under water the smallest bubble seems like your saving.
when in love the smallest words sound the loudest.
And when in pain the smallest smile is lifesaving.

Genre: Bildungsroman (een psychologische roman die verhaalt over de ontwikkeling van de geest en persoonlijkheid van de protagonist gedurende de overgang van jeugd naar volwassenheid, waarbij gewoonlijk de bewustwording van de eigen identiteit en rol in de wereld een rol speelt.)

Thema: coming of age